مىخيزد (فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ).
تازه پاداش آنها منحصر به اين نيست، بلكه:" خداوند آن را براى هر كس بخواهد (و شايستگى در آنها و انفاق آنها را از نظر نيت و اخلاص و كيفيت و كميت ببيند) دو يا چند برابر مىكند" (وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ).
و اين همه پاداش از سوى خدا عجيب نيست" چرا كه او (از نظر رحمت و قدرت) وسيع و از همه چيز آگاه است" (وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ).
بعضى از مفسران گفتهاند: منظور از انفاق در آيه فوق تنها انفاق در راه جهاد است زيرا اين آيه در واقع تاكيدى است بر آنچه در آيات گذشته قبل از داستان عزير و ابراهيم و طالوت آمده بود، ولى حق اين است كه مفهوم آيه گسترده است و حتى پيوند آن با آيات گذشته نيز نمىتواند دليل بر تخصيص اين آيه و آيات آينده شود، زيرا فى سبيل اللَّه مفهوم وسيعى دارد كه هر مصرف نيكى را شامل مىشود، به علاوه آيات آينده نشان مىدهد كه بحث انفاق در اينجا مستقلا دنبال مىشود و در روايات اسلامى نيز به تعميم معنى آيه نيز اشاره شده است «1».
نكته قابل توجه اينكه در اين آيه كسانى كه در راه خدا انفاق مىكنند به دانه پر بركتى كه در زمين مستعدى افشانده شود تشبيه شدهاند در حالى كه قاعدتا بايد عمل آنها تشبيه به اين دانه شود، نه خود اينها، و لذا بسيارى از مفسران گفتهاند كه در آيه محذوفى وجود دارد مانند كلمه" صدقات" قبل از" الذين"، يا كلمه" باذر" قبل از" حبة" و مانند آن.
ولى هيچگونه دليلى بر حذف و تقدير در آيه نيست و تشبيه افراد انفاق كننده به دانههاى پر بركت تشبيه جالب و عميقى است گويا قرآن مىخواهد بگويد: عمل
1) مرحوم" طبرسى" در" مجمع البيان" بعد از آنكه گسترده بودن مفهوم آيه را شرح مىدهد مىگويد: و هو المروى عن ابى عبد اللَّه (ع)، از امام صادق (ع) نيز همين نقل شده است- مجمع البيان، جلد 1 و 2 صفحه 374.