الَّذِينَ قالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزادَهُمْ إِيماناً وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ:" اينها همان كسانى بودند كه جمعى از مردم (اشاره به كاروان عبد القيس و بروايتى اشاره به نعيم بن مسعود است كه آورنده اين خبر بودند) به آنها گفتند: لشكر دشمن، اجتماع كرده و آماده حملهاند، از آنها بترسيد اما آنها نه تنها نترسيدند، بلكه بعكس بر ايمان آنها افزوده شد و گفتند: خدا ما را كافى است و او بهترين حامى است".
به دنبال اين استقامت و ايمان و پايمردى آشكار، قرآن، نتيجه عمل آنها را بيان كرده و ميگويد: فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ:" آنها از اين ميدان، با نعمت و فضل پروردگار برگشتند" چه نعمت و فضلى از اين بالاتر كه بدون وارد شدن، در يك برخورد خطرناك با دشمن، دشمن از آنها گريخت و سالم و بدون درد سر به مدينه مراجعت نمودند (فرق ميان نعمت و فضل ممكن است از اين نظر باشد، كه نعمت پاداشى است باندازه استحقاق، و فضل اضافه بر استحقاق است).
سپس بعنوان تاكيد مىفرمايد: لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ:" آنها در اين جريان، كوچكترين ناراحتى نديدند" با اينكه وَ اتَّبَعُوا رِضْوانَ اللَّهِ:" خشنودى خدا را بدست آوردند و از فرمان او متابعت كردند" وَ اللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَظِيمٍ:" و خداوند، فضل و انعام بزرگى دارد كه در انتظار مؤمنان واقعى و مجاهدان راستين است".
مقايسه روحيه مسلمانان در ميدان جنگ" بدر" با روحيه آنها در حادثه" حمراء الاسد" كه شرح آن گذشت، اعجاب انسان را برمىانگيزد كه چگونه يك جمعيت شكستخورده فاقد روحيه عالى و نفرات كافى با آن همه مجروحان در مدتى به اين كوتاهى كه شايد بيك شبانه روز كامل نمىرسيد، چنين تغيير قيافه دادند و با عزمى راسخ و روحيهاى بسيار خوب، آماده تعقيب دشمن شدند تا آنجا كه قرآن در باره آنها ميگويد: هنگامى كه خبر اجتماع دشمن براى حمله، به آنها