و طبق روايت ديگرى يهود مىگفتند:" ما ملت برگزيدهايم، و آتش دوزخ جز روزهاى معدودى به ما نخواهد رسيد".
(وَ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَيَّاماً مَعْدُودَةً) «1».
و مسلمانان مىگفتند ما بهترين امتها هستيم، زيرا خداوند در باره ما گفته است.
(كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ) «2» آيه فوق نازل شد و بر اين ادعاها قلم بطلان كشيد، و ارزش هر كس را به اعمالش معرفى كرد.
در اين دو آيه يكى از اساسىترين پايههاى اسلام بيان شده است، كه ارزش وجودى اشخاص و پاداش و كيفر آنها هيچ گونه ربطى به ادعاها و آرزوهاى آنها ندارد، بلكه تنها بستگى به عمل و ايمان دارد، اين اصلى است ثابت و سنتى است تغييرناپذير، و قانونى است كه تمام ملتها در برابر آن يكسانند لذا در آيه نخست مىفرمايد:" فضيلت و برترى به آرزوهاى شما و آرزوهاى اهل كتاب نيست".
(لَيْسَ بِأَمانِيِّكُمْ وَ لا أَمانِيِّ أَهْلِ الْكِتابِ).
سپس اضافه مىكند:" هر كس عمل بدى انجام دهد كيفر خود را در برابر آن خواهد گرفت و هيچ كس را جز خدا ولى و ياور خويش نمىيابد".
(1) سوره بقره آيه 80. (2) سوره آل عمران آيه 110.