(وَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ لَمْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ أُولئِكَ سَوْفَ يُؤْتِيهِمْ أُجُورَهُمْ).
البته ايمان به پيامبران و به رسميت شناختن آنها منافات با اين ندارد كه بعضى را از بعضى برتر بدانيم، زيرا تفاوت در ميان آنها همانند تفاوت ماموريتهاى آنان قطعى است، منظور اين است كه در ميان پيامبران راستين، تفرقهاى از نظر ايمان و به رسميت شناختن نيندازيم.
و در پايان آيه به اين مطلب اشاره مىشود كه اگر اين دسته از مومنان در گذشته مرتكب چنان تعصبها و تفرقهها و گناهان ديگر شدند اگر ايمان خود را خالص كرده و به سوى خدا باز گردند خداوند آنها را مىبخشد" و خداوند همواره آمرزنده و مهربان بوده و هست".
(وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً).
قابل توجه اينكه در آيات فوق افرادى كه در ميان پيامبران تفرقه مىاندازند به عنوان" كافران حقيقى" معرفى شدهاند، ولى آنها كه به همه ايمان دارند به عنوان" مومنان حقيقى" معرفى نشدهاند، تنها به عنوان" مؤمن" توصيف شدهاند، شايد اين تفاوت به خاطر آن باشد كه مؤمنان حقيقى آنها هستند كه علاوه بر ايمان از نظر" عمل" نيز كاملا پاك و صالح باشند، شاهد اين سخن آياتى است كه در آغاز سوره انفال آمده است كه مؤمنان را پس از ايمان به خدا با يك سلسله اعمال مثبت و زنده مانند نمو و رشد اخلاقى و اجتماعى و ايمانى، و نماز و زكات، و توكل بر خدا، توصيف كرده و به دنبال آن مىگويد:
أُولئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا (انفال- 4)