آنكه يهود آن را از بين بردند.
در اين هنگام آيات فوق نازل شد و جريان مزبور را به طور فشرده بيان كرد.
از اين آيه و چند آيه بعد از آن استفاده مىشود كه قضات اسلام حق دارند با شرايط خاصى در باره جرائم و جنايات غير مسلمانان نيز قضاوت كنند كه شرح آن طى اين آيات بيان خواهد شد.
آيه فوق با خطاب يا أَيُّهَا الرَّسُولُ (اى فرستاده!) آغاز شده اين تعبير تنها در دو جاى قرآن ديده مىشود يكى در اينجا و ديگرى در آيه 67 همين سوره كه مساله ولايت و خلافت مطرح است مىباشد، گويا به خاطر اهميت موضوع و ترس و واهمهاى كه از دشمن در كار بوده مىخواهد حس مسئوليت را در پيامبر (ص) بيشتر تحريك كند و اراده او را تقويت نمايد كه تو صاحب رسالتى آنهم رسالتى از طرف ما، بنا بر اين بايد در بيان حكم استقامت بخرج دهى.
سپس به دلدارى پيامبر (ص) به عنوان مقدمهاى براى حكم بعد پرداخته و مىفرمايد:" آنها كه با زبان، مدعى ايمانند و قلب آنها هرگز ايمان نياورده و در كفر بر يكديگر سبقت مىجويند هرگز نبايد مايه اندوه تو شوند (زيرا اين وضع تازگى ندارد).
(لا يَحْزُنْكَ الَّذِينَ يُسارِعُونَ فِي الْكُفْرِ مِنَ الَّذِينَ قالُوا آمَنَّا بِأَفْواهِهِمْ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قُلُوبُهُمْ).
بعضى معتقدند تعبير" يُسارِعُونَ فِي الْكُفْرِ" با تعبير" يسارعون الى الكفر"