اظهار اسلام مىكنند متهم كرده و آنها را به عنوان يك دشمن به قتل برسانيد و اموال آنها را به غنيمت بگيريد (تبتغون عرض الحياة الدنيا) «1».
در حالى كه غنيمتهاى جاودانى و ارزنده در پيشگاه خدا است (فَعِنْدَ اللَّهِ مَغانِمُ كَثِيرَةٌ).
گرچه در گذشته چنين بوديد و در دوران جاهليت جنگهاى شما انگيزه غارتگرى داشت (كَذلِكَ كُنْتُمْ مِنْ قَبْلُ) «2».
ولى اكنون در پرتو اسلام و منتى كه خداوند بر شما نهاده است، از آن وضع نجات يافتهايد، بنا بر اين به شكرانه اين نعمت بزرگ لازم است كه در كارها تحقيق كنيد (فَمَنَّ اللَّهُ عَلَيْكُمْ فَتَبَيَّنُوا).
و اين را بدانيد كه خداوند از اعمال و نيات شما آگاه است.
(إِنَّ اللَّهَ كانَ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيراً).
آيه فوق به خوبى اين حقيقت را روشن مىسازد كه هيچ مسلمانى نبايد براى هدف مادى گام در ميدان جهاد بگذارد و به همين دليل بايد نخستين اظهار ايمان را از طرف دشمن بپذيرد، و به نداى صلح او پاسخ گويد اگر چه از غنائم مادى فراوان محروم گردد زيرا هدف از جهاد اسلامى توسعهطلبى و جمع غنائم نيست،
(1)" عرض" (بر وزن مرض) به معنى چيزى است كه ثبات و پايدارى ندارد بنا بر اين" عرض الحياة الدنيا" به معنى سرمايههاى زندگى دنيا است كه همگى بدون استثناء ناپايدارند. (2) در تفسير اين جمله احتمال ديگرى نيز داده شده است و آن اينكه خود شما نيز در آغاز اسلام آوردن چنين وضعى را داشتيد، يعنى با زبان گواهى به حقانيت اسلام داديد و از شما پذيرفته شد در حالى كه مكنون قلب شما بر كسى روشن نبود.