پيامبر (ص) فرمود: هنوز دستورى در اين باره بر من نازل نشده است، چيزى نگذشت كه آيه بعد نازل شد و دستور داد كه پيامبر (ص) قسمتى از اموال آنها را برگيرد، و مطابق بعضى از روايات يك سوم از اموال آنها را پذيرفت.
در پارهاى ديگر از روايات ميخوانيم كه آيه فوق در باره" ابو لبابه" و راجع به داستان" بنى قريظه" است بنى قريظه كه گروهى از يهود بودند با او مشورت كردند كه آيا تسليم حكم پيامبر (ص) بشوند يا نه او گفت اگر تسليم شويد همه شما را سر مىبرند! سپس از اين گفته خود پشيمان شد و توبه كرد و خود را بستون مسجد بست و بعد آيه فوق نازل شد و خداوند توبه او را پذيرفت «1».
پس از اشاره به وضع منافقان داخل و خارج مدينه در آيه قبل در اينجا اشاره به وضع گروهى از مسلمانان گناهكار كه اقدام به توبه و جبران اعمال سوء خود كردند مىكند و ميفرمايد:" گروه ديگرى از آنها به گناهان خود اعتراف كردند" (وَ آخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ).
" و اعمال صالح و ناصالح را بهم آميختند" (خَلَطُوا عَمَلًا صالِحاً وَ آخَرَ سَيِّئاً).
سپس اضافه مىكند" اميد مىرود كه خداوند توبه آنها را بپذيرد" و رحمت خويش را به آنان بازگرداند (عَسَى اللَّهُ أَنْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ).
" زيرا خداوند آمرزنده و مهربان است" و داراى رحمتى وسيع و گسترده (إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ).
(1) مجمع البيان ذيل آيه فوق و تفاسير ديگر.