از اينجا ضمنا اين نكته روشن مىشود كه منظور از مؤمنان در اين آيه- همانگونه كه در روايات فراوانى نيز آمده است- تمام افراد با ايمان نيست، بلكه گروه خاصى از آنها است كه به فرمان خدا از اسرار غيب آگاهند يعنى جانشينان راستين پيامبر (ص).
نكته مهمى كه در اينجا بايد به آن توجه داشت اين است كه، همانگونه كه سابقا اشاره كرديم مساله عرض اعمال اثر تربيتى فوق العادهاى در معتقدان به آن دارد، زيرا هنگامى كه من بدانم علاوه بر خداوند كه همه جا با من است پيامبر (ص) و پيشوايان محبوب من همه روز يا همه هفته از هر عملى كه انجام مىدهم، در هر نقطه و هر مكان اعم از خوب و بد همه آگاه مىشوند، بدون شك بيشتر رعايت مىكنم و مراقب اعمال خود خواهم بود.
درست مثل اينكه كاركنان مؤسسهاى بدانند همه روز يا همه هفته گزارش تمام جزئيات اعمال آنها به مقامات بالاتر داده مىشود و آنها از همه آنها با خبر مىگردند.
2- معروف در ميان گروهى از مفسران اين است كه رؤيت در جمله فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ .... به معنى معرفت است، نه به معنى علم، چرا كه يك مفعول بيشتر نگرفته و مىدانيم كه اگر رؤيت به معنى علم باشد دو مفعول مىگيرد.
ولى مانعى ندارد كه رؤيت را به همان معنى اصليش كه مشاهده محسوسات باشد بگيريم نه به معنى" علم" و نه به معنى" معرفت"، اين موضوع در مورد خداوند كه همه جا حاضر و ناظر است و به همه محسوسات احاطه دارد جاى بحث نيست، و اما در مورد پيامبر (ص) و امامان نيز مانعى ندارد كه آنها خود اعمال را به هنگام عرضه شدن ببينند، زيرا مىدانيم اعمال انسان فانى نمىشود بلكه تا