در آيات گذشته بحثهايى پيرامون سرزنش كسانى كه از غزوه تبوك خود دارى كرده بودند، به ميان آمد، اين دو آيه مورد بحث به عنوان يك قانون كلى و همگانى، بحث نهايى را روى اين موضوع مىكند.
نخست مىگويد:" مردم مدينه و باديهنشينانى كه در اطراف اين شهر كه مركز و كانون اسلام است زندگى مىكنند حق ندارند، از رسول خدا (ص) تخلف جويند" (ما كانَ لِأَهْلِ الْمَدِينَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرابِ أَنْ يَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ).
" و نه حفظ جان خود را بر حفظ جان او مقدم دارند" (وَ لا يَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ).
چرا كه او رهبر امت، و پيامبر خدا، و رمز بقاء و حيات ملت اسلام است، و تنها گذاردن او نه فقط پيامبر (ص) را به خطر مىافكند، بلكه آئين خدا و علاوه بر آن موجوديت و حيات خود مؤمنان را نيز در خطر جدى قرار خواهد داد.
در واقع قرآن با استفاده از يك بيان عاطفى، همه افراد با ايمان را به ملازمت پيامبر (ص) و حمايت و دفاع از او در برابر مشكلات تشويق مىكند، مىگويد:
جان شما از جان او عزيزتر، و حيات شما از حيات او با ارزشتر نيست آيا ايمانتان اجازه مىدهد او كه پرارزشترين وجود انسانى است، و براى نجات و رهبرى شما مبعوث شده به خطر بيفتد، و شما سلامت طلبان براى حفظ جان خويش از فداكارى در راه او مضايقه كنيد؟! مسلم است تاكيد و تكيه روى مدينه و اطرافش به خاطر آن است كه در آن