در آيات گذشته اشاره كوتاهى به مساله مبدأ و معاد شده بود، ولى از اين آيات به بعد اين دو مساله اصولى كه مهمترين پايه دعوت انبياء بوده است به طور مشروح مورد بحث قرار مىگيرد و به تعبير ديگر آيات آينده نسبت به گذشته از قبيل تفصيل و اجمال است.
نخستين آيه مورد بحث اشاره به قسمتهايى از آيات عظمت خدا در جهان آفرينش كرده مىگويد: او كسى است كه خورشيد را ضياء و روشنى و قمر را نور قرار داد" (هُوَ الَّذِي جَعَلَ الشَّمْسَ ضِياءً وَ الْقَمَرَ نُوراً.)
خورشيد با نور عالمگيرش نه تنها بستر موجودات را گرم و روشن مىسازد بلكه در تربيت گياهان و پرورش حيوانات سهم عمده و اساسى دارد، و اصولا هر حركت و جنبشى در كره زمين وجود دارد حتى حركت بادها و امواج درياها و جريان رودها و آبشارها- اگر درست دقت كنيم از بركت نور آفتاب است، و اگر روزى اين اشعه حياتبخش از كره خاكى ما قطع شود در فاصله كوتاهى تاريكى و سكوت و مرگ همه جا را فرا خواهد گرفت.
ماه با نور زيبايش چراغ شبهاى تار ما است، نه تنها شبروان را در بيابانها رهبرى مىكند بلكه روشنايى ملائمش براى همه ساكنان زمين مايه آرامش و نشاط است.
سپس به يكى ديگر از آثار مفيد وجود ماه اشاره كرده مىگويد:
" خداوند براى آن منزلگاههايى مقدر كرد تا شماره سالها و حساب زندگى و كار خويش را بدانيد" (وَ قَدَّرَهُ مَنازِلَ لِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِينَ وَ الْحِسابَ).
يعنى اگر مىبينيد ماه از نخستين شب كه هلال باريكى بيش نيست رو به افزايش