اين آيات و چند آيه بعد كه همگى در رابطه با مساله توحيد و مبارزه با شرك و دعوت به سوى حق سخن مىگويد، آخرين آيات اين سوره است، و در واقع فهرست يا خلاصهاى است از بحثهاى توحيدى اين سوره، و تاكيدى است بر مبارزه با بت پرستى كه در اين سوره كرارا بيان شده است.
لحن آيات نشان مىدهد كه مشركان گاهى گرفتار اين توهم بودند، كه ممكن است پيامبر در اعتقاد خود پيرامون بتها نرمش و انعطافى به خرج دهد، و نوعى پذيرش براى آنها قائل گردد، و آنان را در كنار عقيده به خدا به گونهاى قبول كند.
قرآن با قاطعيت هر چه تمامتر به اين توهم بى اساس پايان مىدهد، و فكر آنها را براى هميشه راحت مىكند كه هيچگونه سازش و نرمشى در برابر بت معنى ندارد، و جز" اللَّه" معبودى نيست، تنها" اللَّه"" نه يك كلمه بيشتر، نه يك كلمه كمتر".
نخست به پيامبر (ص) دستور مىدهد كه تمام مردم را مخاطب ساخته" بگو اى مردم اگر شما در اعتقاد من شك و ترديدى داريد آگاه باشيد كه من كسانى را كه- غير از خدا- پرستش مىكنيد، هرگز نمىپرستم" (قُلْ يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنْ كُنْتُمْ فِي شَكٍّ مِنْ دِينِي فَلا أَعْبُدُ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ).
تنها به نفى معبودهاى آنان قناعت نمىكند بلكه براى تاكيد بيشتر، تمام پرستش را براى خدا اثبات كرده و مىگويد:" ولى خدايى را مىپرستم كه شما را ميميراند" (وَ لكِنْ أَعْبُدُ اللَّهَ الَّذِي يَتَوَفَّاكُمْ).