افتادند و مردند" (وَ أَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيارِهِمْ جاثِمِينَ) آن چنان مردند و نابود شدند و آثارشان بر باد رفت كه گويى هرگز در آن سرزمين ساكن نبودند" (كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيها).
بدانيد قوم ثمود نسبت به پروردگار خود كفر ورزيدند و فرمانهاى الهى را پشت سر انداختند" (أَلا إِنَّ ثَمُودَ كَفَرُوا رَبَّهُمْ).
" دور باد قوم ثمود از لطف و رحمت پروردگار و نفرين بر آنها" (أَلا بُعْداً لِثَمُودَ).
در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:
1- باز در اين آيات مىبينيم رحمت الهى نسبت به مؤمنان آن چنان پر بار است كه پيش از نزول عذاب همه آنها را به مكان امن و امانى منتقل مىكند، و هيچگاه خشك و تر را به عنوان عذاب و مجازات نمىسوزاند.
البته ممكن است حوادث ناگوارى مانند سيلها و بيماريهاى عمومى و زلزلهها رخ دهد كه كوچك و بزرگ را فرا گيرد، ولى اين حوادث حتما جنبه مجازات و عذاب الهى ندارد، و گرنه محال است در منطق عدالت پروردگار حتى يك نفر بىگناه به جرم ميليونها گناهكار گرفتار شود.
البته اين موضوع كاملا امكان دارد كه افرادى ساكت و خاموش در ميان جمعى گناهكار باشند و به مسئوليتهايشان در مبارزه با فساد عمل نكنند و به همان سرنوشت گرفتار شوند، اما اگر آنها به مسئوليتهايشان عمل كنند محال است حادثهاى كه به عنوان عذاب نازل مىشود دامن آنها را بگيرد (اين موضوع را در بحثهاى مربوط به خداشناسى در رابطه با نزول بلاها و حوادث در كتابهاى