و سرانجام دو دستور كه در واقع نتيجه تمام تبليغات پيشين او است به اين قوم گمراه مىدهد:
نخست اينكه" از خداوند آمرزش بطلبيد" تا از گناه پاك شويد، و از شرك و بت پرستى و خيانت در معاملات بر كنار گرديد (وَ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ).
" و پس از پاكى از گناه به سوى او باز گرديد" كه او پاك است و بايد پاك شد و به سوى او رفت (ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ).
در واقع استغفار، توقف در مسير گناه و شستشوى خويشتن است و توبه بازگشت به سوى او است كه وجودى است بىانتها.
و بدانيد گناه شما هر قدر عظيم و سنگين باشد، راه بازگشت به روى شما باز است" چرا كه پروردگار من، هم رحيم است و هم دوستدار بندگان" (إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ).
" ودود" صيغه مبالغه از" ود" به معنى محبت است، ذكر اين كلمه بعد از كلمه" رحيم" اشاره به اين است كه نه تنها خداوند به حكم رحيميتش به بندگان گنهكار توبه كار توجه دارد بلكه از اين گذشته آنها را بسيار دوست مىدارد كه هر كدام از اين دو (رحم و محبت) خود انگيزهاى است براى پذيرش استغفار و توبه بندگان.