در باره حروف مقطعه قرآن تا كنون در سه مورد (آغاز سوره بقره و آل عمران و اعراف) بقدر كافى بحث كردهايم و ديگر ضرورتى براى تكرار نيست، و دلالت آنها را بر عظمت قرآن ثابت كرديم.
و شايد به همين دليل است كه بعد از ذكر حروف مقطعه بلافاصله اشاره به عظمت قرآن مىكند و مىگويد" اينها آيات كتاب مبين است" كتابى روشنى بخش و آشكار كننده حق از باطل و نشان دهنده صراط مستقيم و راه پيروزى و نجات (تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْمُبِينِ).
جالب توجه اينكه در اين آيه از اسم اشاره به دور (تلك) استفاده شده است، كه نظير آن در آغاز سوره بقره و بعضى ديگر از سورههاى ديگر قرآن داشتيم و گفتيم اين گونه تعبيرات همگى اشاره به عظمت اين آيات است يعنى آن چنان بلند و والا است كه گويى در نقطه دور دستى قرار گرفته، در اوج آسمانها، در اعماق فضاى بيكران كه براى رسيدن به آن بايد تلاش و كوشش وسيعى انجام داد، نه همچون مطالب پيش پا افتاده كه انسان در هر قدم با آن روبرو مىشود.
(نظير اين تعبير را در ادبيات فارسى نيز داريم كه در حضور يك شخص بلند پايه مىگويند: آن جناب ... آن مقام محترم ...).
سپس هدف نزول اين آيات را چنين بيان مىكند:
" ما آن را قرآن عربى فرستاديم تا شما آن را به خوبى درك كنيد" (إِنَّا أَنْزَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ).
هدف تنها قرائت و تلاوت و تيمن و تبرك با خواندن آيات آن نيست، بلكه هدف نهايى درك است، دركى نيرومند و پر مايه كه تمام وجود انسان را به سوى عمل دعوت كند.
اما عربى بودن قرآن علاوه بر اينكه زبان عربى بشهادت آنها كه اهل مطالعه