گفت: بگذار در آن بينديشم! روز بعد گفتند: اى وليد! فكرت به كجا رسيد؟
گفت: بگوئيد" سحر" است چون دلها را مىگيرد و با خود مىبرد!! اينجا بود كه قسمتى از آيات سوره" مدثر" (آيات 11- 30) در باره او نازل شد «1».
اين روايت به خوبى نشان مىدهد كه تا چه حد آيات اين سوره پر جاذبه و تكان دهنده است، تا آنجا كه در انديشمند متعصب عرب چنين عكس العملى را بجا مىگذارد.
به تفسير آيات باز گرديم.
باز در آغاز اين سوره به" حروف مقطعه" برخورد مىكنيم (حم) كه براى دومين بار در آغاز سورههاى قرآن خودنمايى مىكند، بارها پيرامون تفسير حروف مقطعه بحث كردهايم و نياز به تكرار نمىبينيم جز اينكه بعضى" حم" را نام سوره و يا" ح" را اشاره به" حميد" و" م" را اشاره به" مجيد" كه دو نام از نامهاى بزرگ خداوند است دانستهاند.
سپس اشاره به عظمت قرآن كرده مىگويد:" اين كتابى است كه از سوى خداوند رحمن و رحيم نازل شده است" (تَنْزِيلٌ مِنَ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ).
" رحمت عامه" خداوند و" رحمت خاصه" او دست به دست هم دادهاند و نزول اين آيات را سبب شده است، آياتى كه براى دوست و دشمن مايه رحمت است، و براى اولياى خدا بركات و رحمتهاى ويژهاى در بردارد. در حقيقت صفت
(1)" بحار الانوار" جلد 17 صفحه 211- اين حديث با مختصر تفاوتى در كتب ديگر از جمله تفسير قرطبى در آغاز همين سوره (جلد 8 صفحه 5782) نيز آمده است.