متناسب با آيه 90 و 91 سوره مريم مىباشد كه بعد از ذكر گفتار ناهنجار كفار كه براى خدا فرزند قائل شدند، مىفرمايد: تَكادُ السَّماواتُ يَتَفَطَّرْنَ مِنْهُ وَ تَنْشَقُّ الْأَرْضُ وَ تَخِرُّ الْجِبالُ هَدًّا أَنْ دَعَوْا لِلرَّحْمنِ وَلَداً:" نزديك است آسمانها به خاطر اين سخن از هم پاره شود، و زمين بشكافد، و كوهها به شدت فرو ريزد، چرا كه آنها براى خداوند رحمن فرزندى قائل شدند". اين دو تفسير در عين حال با هم منافاتى ندارد، و مىتواند در مفهوم آيه جمع باشد.
در اينكه چگونه آسمانها و كوهها كه موجوداتى جامدند در برابر عظمت وحى يا گفتار ناهنجار مشركان ممكن است از هم بشكافند تفسيرهاى متعددى وجود دارد كه شرح آن را در سوره مريم ذيل آيات فوق آوردهايم، و خلاصهاش چنين است:
مجموعه عالم هستى، از جماد و نبات و غير آن، داراى يك نوع عقل و شعور است، هر چند ما آن را درك نمىكنيم، و بر همين اساس تسبيح و حمد خدا مىگويند، و در برابر كلام او خاضع و خاشعند.
يا اينكه اين تعبير كنايه از عظمت و اهميت مطلب است، مثل اينكه مىگوئيم حادثه به قدرى عظيم بود كه گويى آسمان و زمين بر سر ما خراب كردند.
سپس در دنباله آيه مىافزايد:" فرشتگان تسبيح و حمد پروردگارشان را بجا مىآورند و براى كسانى كه در زمين هستند استغفار مىكنند" (وَ الْمَلائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ يَسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِي الْأَرْضِ).
رابطه اين جمله با جمله قبل بنا بر تفسير اول چنين است كه فرشتگان حامل اين وحى بزرگ آسمانى پيوسته حمد و تسبيح خدا بجا مىآورند، و او را به هر كمالى مىستايند، و از هر نقصى منزه مىشمرند، و چون در محتواى اين وحى بزرگ يك سلسله تكاليف و وظائف الهى است، و احيانا ممكن است براى مؤمنان لغزشهايى پيش آيد، مىگويد آنها به يارى مؤمنان مىشتابند، و براى لغزشهاى