در اينكه چه درخواستى از مؤمنان را اجابت مىكند تفسيرهاى گوناگونى شده است، جمعى از مفسران آن را محدود به درخواستهاى معينى كردهاند، از جمله اينكه:
بعضى گفتهاند: دعاى مؤمنان را در باره يكديگر مستجاب مىكند.
بعضى ديگر گفتهاند عبادات و طاعاتشان را مىپذيرد.
و بعضى آن را مربوط به شفاعت آنها در مورد برادرانشان مىدانند.
ولى هيچگونه دليلى بر اين محدوديتها نيست، بلكه خداوند هر گونه درخواستى را مؤمنان صالح العمل داشته باشند مىپذيرد، و از آن بالاتر امورى را كه شايد به فكر آنها نيامده است كه از خدا درخواست كنند از فضلش به آنها مىبخشد، و اين نهايت لطف و مرحمت خداوند درباره مؤمنان است.
در حديثى از امام صادق (ع) از پيغمبر گرامى اسلام (ص) در تفسير وَ يَزِيدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ مىخوانيم:
الشفاعة لمن وجبت له النار ممن احسن اليهم فى الدنيا:
" آنچه را خداوند از فضلش بر آنها مىافزايد شفاعت براى كسانى است كه در دنيا به آنها نيكى كردهاند، اما (بر اثر سوء اعمالشان) مستحق آتش دوزخ شدهاند" «1».
اين حديث پر معنى نيز مفهومش اين نيست كه فضل اضافى خداوند منحصر به اين است بلكه بيان يكى از مصداقهاى روشن آن است.
(1) تفسير" مجمع البيان" ذيل آيات مورد بحث.