پيامبران از جنس ما بودند، چگونه مىتوان باور كرد كه آنها احساس يا ادراكى ما وراى احساسات و ادراكات ما داشتهاند؟
اينگونه برخورد ماديها با مساله وحى منحصر به اين مورد نيست، آنها در برابر تمام مسائل مربوط به" ما وراء طبيعت" چنين قيافهاى را به خود مىگيرند، و ما نيز در همه جا براى رفع اشتباه آنها مىگوئيم:
فراموش نكنيد قلمرو علم (البته آنها هر جا علم مىگويند به معنى علوم تجربى و طبيعى است) جهان ماده است، معيارها و ابزارهايى كه براى مباحث علمى پذيرفته شده آزمايشگاهها، تلسكوپها، ميكروسكوبها و سالنهاى تشريح همه در همين محدوده كار مىكنند، اين علوم با اين ابزارها و معيارها مطلقا در مورد خارج از محدوده عالم ماده نمىتواند سخن بگويد، نه نفى و نه اثبات، دليل آن هم روشن است، و آن اينكه اين معيارها توانايى محدود، و قلمرو خاصى دارند.
بلكه ابزار هر يك از علوم طبيعى، نيز براى علم ديگر فاقد توانايى و كاربرد است، فى المثل اگر ميكرب سل را در پشت تلسكوپهاى عظيم نجومى نبينيم نمىتوانيم آن را انكار كنيم، و يا اگر ستاره پلوتون با ميكرسكوبها و ذرهبينها قابل مشاهده نباشد نبايد زير سؤال قرار گيرد! ابزار شناخت در هر جا متناسب همان علم است، و ابزار شناخت براى ما وراء طبيعت چيزى جز استدلالات نيرومند عقلى كه راه ما را به سوى آن جهان بزرگ باز مىكند نخواهد بود.
آنها كه علم را از قلمروش خارج مىكنند در حقيقت نه عالمند و نه فيلسوف، مدعيانى هستند خطاكار و گمراه.