و كسانى را كه دين خود را به بازى و سرگرمى گرفتند و زندگى دنيا مغرورشان كرده است، رها كن و به وسيله ى قرآن پندشان ده تا مبادا به كيفر آنچه كسب كرده اند به هلاكت افتند، در حالى كه جز خدا هيچ ياور و شفيعى ندارند، و اگر (انسان در آن روز) هرگونه عوضى (براى كيفر) بپردازد از او پذيرفته نمى شود، آنان كسانى هستند كه به سزاى آنچه كسب كرده اند به هلاكت افتادند براى آنان شرابى از آب سوزان و عذابى دردناك به كيفر كفر شان خواهد بود.
* مراد از رها كردن منحرفان در جمله ى ذر الّذين اتّخذوا دينهم...، اظهار تنفّر و قطع رابطه كردن با آنان است، كه گاهى هم به نبرد با آنها مىانجامد، نه اينكه تنها به معناى ترك جهاد با آنان باشد.
* كلمه ى تُبسَل به معناى محروم شدن از خوبى و به هلاكت رسيدن است.
* به بازى گرفتن دين، هر زمانى به شكلى خود را نشان مىدهد، گاهى با اظهار عقائد خرافى، گاهى با قابل اجرا ندانستن احكام، گاهى با توجيه گناهان و گاهى با بدعت وتفسير به راءى وپيروى از متشابهات و... است.
1- غيرت دينى، سبب طرد افراد بى دين و بايكوت كردن مخالفان مكتب در جامعه است. ذر الّذين... چنانكه در آيات ديگرى نيز مىخوانيم: فاعرض عنهم (155)، ذرهم ياءكلوا ويتمتّعوا(156) و لا تحزن عليهم (157)
2- دلبستگى و فريفته شدن به دنيا، زمينه ى به بازى گرفتن دين است. الّذين اتّخذوا دينهم لعبا... غرّتهم الحياة الدّنيا
3- تذكّر و موعظه، سبب نجات از قهر و عذاب الهى است. و ذَكِّر به
4- در تذكّر و هشدار بايد از قرآن بهره گرفت. و ذَكِّر به
5- به دنيا مغرور نشويم كه در قيامت جز خداوند چيزى به كمك ما نمى آيد. ليس لها من دون اللّه ولىّ و لا شفيع
6- عامل بدبختى هاى انسان، خود او و عملكرد اوست. بما كسبت... بما كسبوا... عذاب اليم بما كانوا يكفرون