تفكر موهبتى الهى است كه از تمامى عبادات برتر است و اگر بعد از نماز صبح و پس از فريضه مغرب باشد ارزشى والاتر خواهد داشت. دفتر تفكر بايد گاهى با محاسبه نفس و ياد تقصيرات گذشته و زمانى با تدبير در اسباب غفلت و وسايل نزديكى به پروردگار گشوده شود. بايد در نعمتهاى الهى والطاف بىپايان او انديشيد و در برابر پروردگارى چنين مهربان سپاسگزار بود تا بارش رحمت و نزول نعمت او بيشتر از گذشته شود.
گاهى بايد در عقوبتهايى كه گريبانگير انسان است، انديشه كرد تا معرفت آدمى به قدرت خداوند و ترس او از اسباب اين عقوبتبيشتر شود و به فكر مرگ باشد.
عظمت تفكر چنان است كه اسلام ارزش يك ساعت آن را از يك سال عبادت بيشتر مىداند و حتى در برخى از احاديثيك ساعت تفكر از هفتاد سال عبادت برتر دانسته شده است. احتمالا تفاوت ارزشها به سبب اختلاف انواع تفكرات است. اما راز برترى تفكر از عمل اين است كه حقيقت تفكر «ذكر و يادآورى» است و درپى آن افزايش معرفت و فزونى محبتبه دست مىآيد; زيرا فكر كليد معرفت است. معرفت موجب آشكار شدن معروف مىشود و اين سبب محبت است. (1)