در كتاب شريف كافى نقل است: عبدالله بن موسى بن جعفر عليه السلام گويد: از پدرم پرسيدم كه: آيا چون بنده اس اراده گناه يا كار نيك كند، دو ملك از آن خبر يابند؟
فرمود: آيا بوى خوب و بوى مستراح يكى است؟ !
گفتم: خير!
فرمود: چون بنده، اراده كار نيك كند، نفسش خوشبو بيرون آيد. پس فرشته جانب راست، فرشته جانب چپ را گويد: برخيز (و برو) كه او همت به كار نيك بسته است. و چون بدان عمل اقدام كند، زبانش قلم او شود و آب دهانش، مركب، و آنرا برايش بنويسد، چون اراده گناه كند، نفسش بد بود بيرون آيد. پس فرشته جانب چپ، جانب راست را گويد: باز ايست كه او همت به گناه بسته است، و چون گناه را به انجام رساند، زبانش قلم او شود و آب دهانش مركبش، و گناه را بر او بنويسد. (969)(970)