قسمتى دوم از اين خطبه (در توبيخ و سرزنش بنى اميّه و پيروانشان)

(6) دنيا را اختيار كرده آخرت را پشت سر انداختند، و از آب صاف و گوارا (تقوى و پرهيزكارى) چشم پوشيده و آب گنديده آشاميدند (بعذاب هميشگى تن دادند) (7) گويا مى‏بينم يك فاسق و گناهكار ايشان (عبد الملك ابن مروان) را پيرو از منكر و كارهاى زشت كه با آن الفت و انس گرفته و رام و موافق گشته، تا اينكه موهاى سرش بر آن كار زشت سفيد گرديده و خوهايش بآن رنگ شده است (حكومت و سلطنت او بطول انجاميده، و زشتكارى جبلّىّ و غريزه او گشته) پس (بانجام هر كار زشتى) رو آورد در حالتى كه كف بر لب دارد (مست و بى پروا است) مانند درياى بزرگ پر موجى كه باك ندارد از آنچه غرق مى‏گرداند، يا مانند افتادن آتش در گياه خشك كه نينديشد از آنچه مى‏سوزاند (در چنين زمانى) (8) كجايند عقلهاى افروخته شده به چراغهاى هدايت و ديده‏هاى نگرنده به نشانه تقوى و پرهيزكارى (9) كجايند دلهايى كه بخدا تخصيص داده شده و بطاعت و بندگى خدا بسته شده‏اند (كجايند طرفداران پيشوايان دين كه بجز اطاعت و فرمانبردارى خدا پيشه‏اى ندارند در حاليكه بنى اميّه) (10) بمتاع‏