راهیان کوی دوست

اما ديگران چنين نيستند: اگر از قبل مورد و مواد آزمون و امتحانشان را بدانند، تنها به آن مى پردازند و از مسائل ديگر چشم مى پوشند، بدين جهت مصلحت در اين است كه امتحان عموم مردم با ابهام توأم باشد.

گرچه ما نمى دانيم، چرا خداوند براى برخى فقر و براى برخى غنا و دارايى را مقدر ساخته، براى برخى بيمارى و گرفتارى هايى را پيش مى آورد ـ و هنوز يكى را پشت سرنگذاشته ديگرى رخ مى دهد ـ و براى ديگرى رفاه و آسايش را؛ ولى بالاجمال مى دانيم نه آن كس كه در اين دنيا، نعمت بيشترى بدو مى دهند محبوب تر است و نه اينكه هر كس به گرفتارى، فقر و ناراحتى ها مبتلا مى گردد، نزد خدا قرب و منزلتى ندارد و خدا به او اعتنا نمى كند؛ بلكه برعكس هر كه را خدا بيشتر دوست بدارد، بيشتر به بلا گرفتارش مى كند. در روايتى از على (عليه السلام) وارد شده:

«اَلْبَلاءُ لِلظّالِمْ اَدبٌ وَلِلْمُؤْمِنِ اِمْتِحانٌ وَلِلاَْنبياءِ دَرَجَّةٌ وَلِلاُْولياءِ كَرامَةٌ» (1)

بلا و گرفتارى فرجام و مجازات ظالم است و امتحان براى مؤمن و براى انبيا رتبه و مقام است و براى اوليا كرامت است.

و نيز شاعر مى گويد:

پس ملاك عزيز بودن و يا ذليل بودن نزد خدا، دارا بودن و نادارى نيست، بلكه ملاك عزيز بودن اين است كه انسان به وظيفه اش عمل كند: اگر پول دار است، در رابطه با مالش به وظيفه اش عمل كند و اگر تهى دست است، وظيفه اش در تحمل و صبر و شكرگزارى است.

خداوند متعال مى فرمايد: «ما اَصابَ مِنْ مُّصيبَة فِى الاَْرْضِ وَلا فِى اَنْفُسِكُمْ اِلاّ فِى كِتاب مِنْ قَبْلِ اَنْ نَّبْرَأَها اِنَّ ذلِكَ عَلَى اللّهِ يَسيرٌ» (2)

1- بحارالأنوار، ج 67 (باب 12)، ص 235.

2- حديد/22.