صفحه‌ى 26
آن آب پاك است و اگر چه احوط اجتناب است.
هر گاه دو آب باشد يكى كر و ديگرى قليل و معلوم نيست كه كدام يك از آن دو كر است؟ پس نجاستى واقع شد در يكى معين، يا غير معين از آن دو، حكم به نجاست نمىشود و اگر چه احوط در صورت تعيّن اجتناب است.
هر گاه دو آب باشد كه يكى معين از آن نجس باشد و نجاست ملاقات كند به يكى غير معين از آن دو آب، حكم نمىشود به نجاست آب طاهر از آن.
هر گاه آب كرى باشد مشكوك كه آيا مطلق است يا مضاف؟ و نجاست به آن ملاقات كند، حكم نمىشود به نجاست آن و اگر دو كر باشد، يكى مطلق و ديگرى مضاف و بدانيم كه نجاست به يكى غير معين از آن دو برخورده، حكم مىشود به طهارت هر دو.
آب قليل نجس را، هر گاه به آب طاهر يا نجس مخلوط كنند تا به حد كر برسد، نجس است بنا بر اقوى.
آب باران در حال باريدن مثل جارى است. پس نجس نمىشود مادامى كه تغيير نكند و اگر چه قليل باشد، خواه جارى بشود از ناودان يا بر روى زمين يا جارى نشود. بلكه اگر قطراتى باشد نيز، چنين است بشرط آن كه باران بر او صدق كند. و هر گاه باران در جايى جمع شود و چيز متنجس در آن شسته شود، پاك مىشود اگر چه قليل باشد لكن مادامى كه از آسمان بر او به بارد.
جامه يا فرش نجس، هر گاه باران بر او به بارد كه به همه جاى او برسد، طاهر و باطن آن پاك مىشود و محتاج به فشردن يا تعدد نيست. و اگر به بعض آن برسد، همان بعض كه باران به او رسيده پاك مىشود و اين حكم در وقتى است كه عين نجاست در آن جامه يا فرش نباشد، و الّا پاك نمىشود مگر آن كه باران بر او به بارد بعد از زوال عين نجس.
ظرفى كه آب نجس در آن باشد، مثل حب و شربه و كاسه و كوزه و امثال آنها، هر گاه در زير باران گذارند كه بر او به بارد پاك مىشود آب آن و ظرف آن