صفحه‌ى 398
عِنْدَكَ وَجِيهاً فِى الدُّنْيا وَ الآخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ و بعد از تكبيرة الاحرام بگويد: يا مُحْسِنُ قَدْ أَتاكَ الْمُسِيءُ وَ قَدْ أَمَرْتَ الْمُحْسِنَ أَنْ يَتَجاوَزَ عَنِ الْمُسِىء، أَنْتَ الْمُحْسِنُ وَ أَنَا الْمُسِيءُ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ تَجاوَزْ عَنْ قَبِيحِ ما تَعْلَمُ مِنِّي
مستحب است براى امام آن كه تكبيرة الاحرام را بلند بگويد به طورى كه مأمومين پشت سر آن را بشنوند و شش تكبير ديگر را آهسته بگويد.
مستحب است وقت تكبير، دست خود را بلند كند تا به حد دو گوش يا تا مقابل صورت يا تا گودى گلو و از اول شروع به تكبير، دست را بلند كند و تمام شود تكبير به رسيدن دست به حد خود، بعد از آن دست خود را پائين آورد. و در اين استحباب فرق نيست ما بين واجب و مندوب آن و بهتر آن است كه دست را از گوش بالاتر نبرد و سزاوار است كه انگشتان را به هم جمع كند و باطن دست را رو به قبله كند. و جايز است تكبير بدون بلند كردن دو دست بلكه دور نيست جواز بلند كردن دو دست بدون تكبير.
كيفيتى كه ذكر شد در بلند كردن و محدود بودن آن، افضل است و الّا كفايت مىكند بلند كردن آن بلكه دور نيست جواز بلند كردن يك دست بدون ديگرى.
اگر شك كند در تكبيرة الاحرام كه گفته يا نه؟ پس هر گاه هنوز شروع بما بعد آن نكرده بنا گذارد كه نگفته و بگويد و اگر داخل ما بعد آن شده از دعاء توجّه يا استعاذه يا قرائت، بنا گذارد كه گفته و اگر بعد از آن كه گفته شك كند كه صحيح گفته يا نه؟ بنا گذارد كه صحيح نگفته و لكن احوط آن است كه آن را به يكى از منافيات باطل كند و از سر گيرد. و اگر بعد از دخول در ما بعد شك كند كه تكبير را صحيح گفته يا نه؟ بنا گذارد كه صحيح گفته و اگر تكبير بگويد و شك كند كه تكبيرة الاحرام است يا تكبير ركوع، بنا گذارد كه تكبيرة الاحرام بوده.