صفحه‌ى 417
در استغفار شده باشد.
باكى نيست كه تسبيحات را بدون قصد تشريع زياده از سه مرتبه بگويد به قصد ذكر مطلق.
هر گاه سه مرتبه تسبيحات بگويد، احوط آن است كه قصد وجوب و ندب در آن نكند بلكه به قصد قربت بگويد زيرا كه محتمل است كه تسبيحات اولى واجب باشد و دو مرتبهى ديگر مستحب باشد و محتمل است كه مجموع، واجب باشد و از باب تخيير بين اقل و اكثر باشد. و محتمل است يكى از تسبيحات ثلاث واجب باشد و اختيار تعيين آن به دست نمازگزار باشد. بلى، اگر يك مرتبه بگويد مىتواند به قصد وجوب بگويد.
و آن چند امر است: (اول) استعاذه پيش از قرائت در ركعت اول به آن كه بگويد: «اعوذ باللَّه من الشيطان الرجيم» يا بگويد: «اعوذ باللَّه السميع العليم من الشيطان الرجيم» و سزاوار است آهسته گفتن آن. (دوم) بلند گفتن «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» در نماز اخفاتى و هم چنين در دو ركعت اخيره در صورتى كه حمد بخواند، بلكه هم چنين در صورتى كه مأموم، قرائت بخواند حتى در نماز جهريه. و اما در نماز جهرى واجب است بلند گفتن آن بر امام و منفرد. (سوم) تأنّى در قرائت و ظاهر كردن حروف آن به نحوى كه شنونده بتواند آن را بشمارد. (چهارم) قرائت به صداى خوش كه به حد غنا نرسد. (پنجم) وقف كردن بر فواصل آيات.
(ششم) ملاحظه كردن معانى آن چه مىخواند و متّعظ شدن به آن. (هفتم) آن كه هر گاه آيه بخواند كه ذكر نعمتى در آن شده از خداوند منّان آن را سؤال نمايد و هر گاه ذكر عذابى در آن شده به خداوند رحيم پناه برد. (هشتم) بين حمد و سوره فى الجمله ساكت شود و هم چنين بعد از فراغ از سوره و پيش از قنوت يا تكبير ركوع.
(نهم) آن كه بعد از فراغ از سورهى «قل هو اللَّه احد» يك مرتبه يا دو مرتبه يا سه مرتبه بگويد: «كذلك اللَّه ربّى» يا سه مرتبه بگويد: «كذلك اللَّه ربنا» و بعد از آن كه امام