منابع فقه

اين گمان و توهمى است كه با توجه به آن چه ذيلا- مى‏نگاريم، كاملا بى‏مورد و ناوارد خواهد بود:

1- در اين آيه، دو علت براى انفاق ذكر شده است:

الف- يكى «ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ» و طلب خشنودى خدا و راه خدا و براى خدا.

ب- «تَثْبِيتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ» پايدار ساختن و استوارى نفوس بخشندگان و انفاق كنندگان.

اكنون ببينيم چطور ممكن است، مقصود از «تَثْبِيتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ» حفظ موجوديت انفاق كنندگان باشد، اگر چه به هلاكت اقتصادى جامعه و سرايت و شمول فقر منجر شود. اين معنى قطعا ممكن نيست منظور شود، زيرا با «ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ» منافات و تضاد صريح دارد. چون انفاقى كه فقط براى حفظ موجوديت عده‏اى باشد و به ديگر افراد و بندگان خدا نظرى نباشد و آنان به هر گونه به سر برند و به هر روز بنشينند، اهميت داده نشود، اين مبارزه با خداست نه طلب رضايت خدا و اين عمل را چگونه مى‏توان طلب رضاى خدا دانست.

2- در تفسير «تَثْبِيتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ»، مطالب متعددى گفته‏اند، از جمله‏