فصل دوم‏

واجبات احرام

‏

[251] م- واجبات در وقت احرام سه چيز است:

اول- نيت‏

، (1) يعنى انسان در حالى كه مى‏خواهد محرم شود به احرام عمره تمتع، نيت كند عمره تمتع را و لازم نيست (2) قصد كند ترك محرماتى را كه بر محرم پس از احرام، حرام‏

(1)- آيات عظام (خوئى)، (خامنه‏اى)، (تبريزى)، (بهجت): در نيت چند چيز معتبر است:

1- قصد قربت (نزديكى به خدا) مانند عبادات ديگر غير از احرام.

آية اللَّه (بهجت): قصد قربت (يعنى به جهت اطاعت و امتثال فرموده خداوند عالم) (مناسك شيخ ص 12).

2- هم‏زمان بودن با شروع در احرام.

3- تعيين احرام كه براى عمره است يا براى حج، و تعيين حج كه تمتع است يا قرآن يا افراد، و تعيين اين كه براى خود است يا براى ديگرى، و تعيين اين كه حجش حجة الاسلام است كه براى اولين بار به استطاعت بر او واجب شده يا حج نذرى است كه به سبب نذر بر او واجب شده يا حجى است كه به سبب فاسد بودن حج قبل بر او واجب شده يا حج مستحبى است. خلاصه هر يك از اينها كه باشد بايد در نيت مشخص شود. پس اگر بدون تعيين نيت، احرام نمود، احرامش باطل خواهد بود.

آية اللَّه (خوئى) و (تبريزى): حجة الاسلام عنوان قصدى نيست و اگر مكلّف مستطيع براى خود حج به جا آورد حجة الاسلام است مگر با علم و عمد قصد حجّ استحبابى نمايد.

آية اللَّه (سيستانى): در نيت معتبر است قصد قربت و وقوع آن در ميقات و مانند آن و مشخص نمودن عبادتى كه قصد احرام براى آن دارد، كه آيا حج است و يا عمره و تعيين حج كه تمتّع است يا قران يا افراد، و در صورت نيابت بايد آن را قصد كند و اگر براى خودش باشد كافى است كه قصد انجام آن از غير ننمايد و در عمل نذرى كافى است كه آن چه نذر نموده بر عملش منطبق باشد، و لزومى ندارد قصد كند حجى كه انجام مى‏دهد- مثلا- حج نذرى است، هم چنان كه براى اين كه حجى كه انجام مى‏دهد حجة الاسلام باشد، كفايت مى‏كند كه حجة الاسلام كه بر او واجب شده بر عملش منطبق باشد و نياز به قصد زايدى نيست. (مناسك، مسأله 176).

(2) آيات عظام (اراكى)، (گلپايگانى)، (بهجت)، (صافى): لازم است قصد كند ترك كارهايى كه بر محرم حرام است.