شب زنده‏دارى

مرحوم حجة‏الاسلام سيّد محمود يزدى، كه از شاگردان حاج ميرزا جواد آقا بوده، در بيرونى منزل استاد مىنشست. درباره نماز شب‏هاى آن عارف وارسته مىگويد:

شب‏ها كه ايشان براى شب‏زنده‏دارى و عبادت برمىخاست، مدتى در رختخواب به گريه از خوف خدا و اشك براى عشق به حق مشغول بود. گاهى به سجده مىرفت و زمانى لب به دعا مىگشود. آن‏گاه در صحن منزل رو به طرف آسمان مىكرد و آيات مخصوص را تلاوت مىفرمود:

«اِنَّ فى خَلْقِ السَّمواتِ وَ الاَرْضِ وَ اخْتِلافِ الَّيْلِ وَ النَّهارِ... رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلاً...»(1)

اثر اين آيات الهى آن چنان بود كه او را از خود بىخود كرده، سر بر ديوار مىگذاشت و لحظاتى گريه مىكرد. آن‏گاه كه براى گرفتن وضو آماده مىشد، در كنار حوض نشسته، مدتى گريه مىكرد و پس از وضو ساختن چون به مصلايش مىرسيد و مشغول تهجّد مىشد، حالش منقلب گشته، اشك بسيار مىريخت؛ به طورىكه از گريه‏هاى طولانى در نمازها و مخصوصاً قنوت‏ها، بعضى ايشان را جزء «بكّايين» عصر به شمار آورده‏اند.(2)

(1). به درستى كه در آفرينش آسمانها و زمين و درپى يكديگر آمدن شب و روز نشانه‏هايى براى خردمندان وجود دارد. آنان كه مىگويند... پروردگا را اينها را بيهوده نيافريده‏اى...(آل‏عمران(3) آيه 189 و190).

(2). رساله لقاءاللّه‏، مقدّمه، ص و.