مطالعه آن شدم. كتاب بسيار نوشته شده؛ تا صاحب كتاب چه كسى باشد. بعد از آن رساله مراقباتش روزى ما شد و در اين دو كتاب چيزها از آقا عايد ما شده است؛ اما هنوز ميرزا جواد آقا را درست نمىشناختم.
در يكى از اين دو كتاب ديدم مؤلف بزرگوار آن مىفرمايد: «ما را سحر بيدار مىكنند كه برخيز وقت ملاقات و مناجات است.» فهميدم كه تنها گفتار نيست، بلكه صاحب اين كتابها را كردار است و كسى است. تا شنيدم آن جناب را رسالهاى در لقاءاللّه است، براى تحصيل آن بسيار اين در و آن در زدم، تا به حكم اين كه عاقبت جوينده يابنده بود، آن را تحصيل كرده، با شراشر جان و دلم مطالعه كردم و در حد وسع خودم از او حظ و لذت بردهام.
در ابتداى شرح حال آن كتاب، ناشر آن مرقوم داشته كه اين كتاب نسخهاى از آن در نزد جناب آقاى «حاج سيد حسين فاطمى قمي» بود. از اين بزرگوار تفحص كردم؛ زيرا كسى كه نسخه لقاءاللّه را داشته باشد بايد علىالقاعده مرد حال و صاحبدل و اهل طريق باشد؛ تا از ايشان مطلع شدم كه گفتند: يكى از شاگردان مرحوم ميرزا جواد آقاى ملكى است و پيرمردى است كه حيات دارد، ولى افتاده است و بيرون نمىآيد و در شبهاى جمعه در منزلش جلسه وعظ اخلاقى دارد و منزلشان در نزديكى تكيه آسيد حسن(قم) است».(1)
اكنون با هم بر آثار گرانقدر اين عارف فرزانه نظر مىافكنيم، تا با اين «گنجينههاى نور»، بيش از پيش آشناشويم:
(1). كيهان انديشه، ش 8، ص 75 و 76.