هر روز هفتاد بار به آنان نگريسته مىشود و هر بار كه به آنان مىنگرم، با ايشان (بندگان) سخن مىگويم و بر ملك و حكومت ايشان هفتاد برابر مىافزايم.
در اين مقال، كلمات عارف فهيم ملكى تبريزى مشحون از دلبرى الطاف خداوند است. سخن خود را با عبارت «اى خردمند» آغاز كرده، خداوند را بخشايشگرى بىهمتا مىخواند. كسانى كه به سوى خداوند گام شوق و همّت بردارند داراى راهى كوتاه و نزديك دانسته، آرزوها را مسيرى دراز مىشمارد و هوسها را موجب پرتاب به كوير زشتفرجامى مىداند. اين شيعه شيفته بيدارى، عقل و دل و ترك پافشارى و لجاجت را سرمايهاى شورآفرين دانسته، درستى نيّت و پاكى درون را آفتابى روشنى بخش در ظلمتهاى زندگى مىشمرد.
فراهم كردن رضايت خداوند را امرى مقدور و آرمانى دست يافتنى در هر روز و هر ساعت خوانده و اشتياق بىپايان پروردگار را نشانه عشق و محبّت خداوند به بندگان مىداند.
سپس كلام خداوند را به عيسى بن مريم ذكر مىكند، كه فرمود:
اى عيسي! چقدر چشم بدوزم و در طلب خود بيشتر مشتاق باشم (چرا) اين قوم برنمىگردند.
و در حديث قدسى چنين مىگويد:
اگر آنها كه به من پشت كردهاند، مىدانستند چطور چشم به راهشان