بسم اللَّه الرحمن الرحيم فقاهت پس از مقام رسالت و منصب امامت، عاليترين مقام و درجه اجتماعى معنوى در فرهنگ اسلامى است.
جالب است كه كلمه اجتهاد و مجتهد به معناى اصطلاحى آن كه ميان فريقين معروف است، در قرآن كريم به كار نرفته و بعكس واژه فقه و تفقه به معناى دين فهمى و شناخت معارف دينى در اين كتاب مقدس استعمال شده است. اصولا در كلمات و دعاهاى امامان معصوم، تفقه در دين، بزرگترين امتياز براى اين اسوههاى انسانيت عنوان شده است.
«أللهم إنّى أحمدك على أن أكرمتنا بالنّبوة و علّمتنا القرآن و فقّهتنا فى الدين و جعلت لنا أسماعا و أبصارا و أفئدة فاجعلنا من الشاكرين»: خدايا من ترا مىستايم در برابر اين كه با نبوّت و رسالت ما را كرامت بخشيدى و قرآن به ما آموختى و ما را در دين فقيه و دانا ساختى و براى ما، گوشها، چشمان و دلها عطا فرمودى پس توفيق سپاس نيز ارزانيمان بدار.
بلكه تفقه در دين از عناصر بنيادى كمال انسانى شمرده شده است.
الكمال كل الكمال التفّقه فى الدين: كمال تمام عيار، تفقه و دين فهمى است و بالأخره در عصر غيبت، فقيه بى هوى و صد در صد مطيع مولى، راهبر و پيشواى امت است.
فأما من كان من الفقهاء صائنا لنفسه حافظا لدينه مخالفا على هواه مطيعا لأمر مولاه فللعوام أن يقلّدوه: آنكه از فقيهان، خويشتندار و دين نگه دار و مخالف هوى و خواهش نفس خود و