اما آنها نه تنها پند نگرفتند بلكه هنگامى كه نيكى و نعمت به آنها مىرسيد مىگفتند: به خاطر خود ماست ولى موقعى كه بدى و بلا به آنها مىرسيد مىگفتند: از شومى موسى و كسان اوست. آگاه باشيد كه سرچشمه همه اين فالهاى بد نزد خداست و شما را بخاطر اعمال بدتان كيفر مىدهد اما اكثر آنها نمىدانند.
قوم موسى در جواب دعوت موسى گفتند: هر زمان، آيتى براى ما بياورى كه سحرمان كنى ما به تو ايمان نمىآوريم، سپس بلاها را پشت سر هم بر آنها نازل كرديم. طوفان و ملخ و آفت گياهى و قورباغهها و خون را كه نشانههايى از هم جدا بودند بر آنها فرو فرستاديم ولى باز بيدار نشدند و تكبر ورزيدند و جمعيت گنهكارى بودند.
اينان، هنگامى كه بلا بر سر آنها مسلط مىشد مىگفتند: اى موسى از خدايت براى ما بخواه به عهدى كه با تو كرده رفتار كند، اگر اين بلا را از ما مرتفع سازى، قطعا به تو ايمان مىآوريم و بنى اسرائيل را با تو خواهيم فرستاد.
اما هنگامى كه بلا را پس از مدت معينى كه به آن مىرسيدند از آنها برمىداشتيم پيمان خويش را مىشكستند. سرانجام ما از آنها انتقام گرفتيم و آنها را در دريا غرق كرديم زيرا آيات ما را تكذيب كردند و از آن غافل بودند.
ما مشرقها و مغربهاى پر بركت زمين را به آن قوم تضعيف شده واگذار كرديم و وعده نيك پروردگارت بر بنى اسرائيل بخاطر صبر و استقامتى كه نشان دادند، تحقق يافت و آنچه فرعونيان از كاخهاى مجلل مىساختند و آنچه از باغات داربست دار فراهم ساخته بودند در هم كوبيديم. (127 الى 137)