مؤمنان كسانى هستند كه توبه كنندگانند، عبادتكارانند، سپاس گويانند، سياحت كنندگانند، ركوع كنندگان و سجده كنندگانند و آمران به معروف و نهى كنندگان از منكر و حافظان حدود و مرزهاى الهى هستند و به چنين مؤمنانى بشارت ده. (الى 112)
براى پيامبر و مؤمنان شايسته نبود كه براى مشركان از خداوند طلب آمرزش كنند هر چند از نزديكانشان باشند، پس از آنكه براى آنها روشن شد كه اين گروه در دوزخ جاى دارند.
و استغفار ابراهيم براى پدرش فقط بخاطر و عدهاى بود كه به او داده بود تا وى را به سوى ايمان جذب كند. اما هنگامى كه براى او روشن شد كه وى دشمن خداست از او بيزارى جست چرا كه ابراهيم مهربان و بردبار بود. (113 الى 114)
چنان نبوده كه خداوند قومى را پس از هدايت و ايمان مجازات كند مگر آنكه آنچه را كه بايد از آن بپرهيزند براى آنان بيان نمايد و آنها مخالفت كنند زيرا خداوند به هر چيزى داناست. حكومت آسمانها و زمين براى اوست او زنده مىكند و مىميراند و جز خدا ولى و ياورى نداريد. (115 الى 116)
خداوند، رحمت خود را شامل حال پيامبر، و همچنين مهاجران و انصار كه در زمان عسرت و شدت در جنگ تبوك از او پيروى كردند، نمود پس از آنكه نزديك بود دلهاى گروهى از آنها از حق منحرف شود و از ميدان جنگ بازگردند سپس خدا توبه آنها را پذيرفت كه او نسبت به آنان مهربان و رحيم است. (الى 117)