مشركان گفتند: اگر خدا مىخواست نه ما و نه پدران ما غير او را عبادت نمىكرديم و چيزى را بدون اجازه او تحريم نمىنموديم آرى آنها كه قبل از ايشان بودند نيز همين كارها را انجام دادند، ولى آيا پيامبران وظيفهاى جز ابلاغ آشكار دارند؟ ما در هر امتى رسولى فرستاديم كه خداى يكتا را بپرستيد و از طاغوت اجتناب كنيد، خداوند گروهى را به راه راست هدايت فرمود اما گروهى ضلالت و گمراهى دامانشانرا گرفت پس در روى زمين سير كنيد و ببينيد عاقبت تكذيب كنندگان چگونه بود؟ اى پيامبر هر قدر بر هدايت آنها حريص باشى سودى ندارد چرا كه خداوند كسانى را كه بخاطر عناد و لجاجتشان گمراه ساخت هدايت نمىكند و ياورانى نخواهند داشت. (30 الى 37)
مشركان، مؤكدا سوگند ياد كردند كه خدا آنها را كه مىميراند هرگز مبعوث نمىكند، آرى اين وعده قطعى خدا است ولى اكثر مردم نمىدانند و در آن اختلاف مىكنند.
هدف اين است كه آنچه را اختلاف داشتند براى آنها روشن سازد تا كسانى كه منكر شدند بدانند كه دروغ مىگفتند.
بدانيد كه زنده شدن مردگان براى ما مشكل نيست چون هنگامى كه چيزى را اراده مىكنيم كافى است كه به آن بگوئيم موجود باش، بلافاصله موجود مىشود. (38 الى 40)
آنها كه مورد ستم واقع شدند سپس براى خدا هجرت كردند در اين دنيا جايگاه و مقام و منزلتى والا به آنها مىدهيم و اگر بدانند پاداش آخرت از آن بزرگتر است. آنها كسانى هستند كه صبر و استقامت پيشه كردند و تنها توكلشان بر پروردگارشان است. (41 الى 42)