صفحه ى 559
«وَ لا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ وَ لا يَنْظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ- و خدا در روز قيامت با ايشان سخن نمى گويد و به آنان نگاه نخواهد كرد.»
اينان پيوسته خود را تزكيه مى كنند و از جمله پاكيزگان و مقدسان و خالى از نقص و غير قابل انتقاد به شمار مى آورند، و چون عيبى از ايشان گرفته شود آن را عيب گرفتن از دين جلوه گر مى سازند و صاحب آن را تكفير مى كنند. و لذا خداى متعال درباره ايشان مى گويد:
«وَ لا يُزَكِّيهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ- و پاكشان نمى سازد، و آنان را عذابى دردناك خواهد بود.»
اين، مجازات لذتهاى ساده و كم بهايى است كه با فروختن دين خود در دنيا از آن بهره مند شده بودند.
[78] مليونها مردم نسبت به خود دين، بنا بر سفارش اين خائنان به رسالت مقدس آن، تمرد و سركشى مى كنند. چه دين را وسيله اى براى خوب جلوه دادن كارهاى زشت و تنبلى و جمود و تسليم شدن به طاغوت و راضى به بردگى شدن تصور مى كنند، و اين تفسير مكارانه را از بعضى از نصوص دينى بنا بر روشى شيادانه استخراج مى كنند.
«وَ إِنَّ مِنْهُمْ لَفَرِيقاً يَلْوُونَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالْكِتابِ لِتَحْسَبُوهُ مِنَ الْكِتابِ وَ ما هُوَ مِنَ الْكِتابِ وَ يَقُولُونَ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ ما هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ يَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ- و گروهى از ايشان كتاب را با زبان خود ديگر مى كنند تا تو گمان دارى (كه آنچه مى گويند) از كتاب است و حال آنكه از كتاب نيست، و مى گويند: آن از نزد خدا است در صورتى كه از نزد خدا نيست، و به خدا دروغ مى بندند، و بر اين آگاهند.»
و تعبير (يَلْوُونَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالْكِتابِ) تعبيرى دقيق براى نشان دادن حالت نفسانى و روش عمل اين اشخاص است كه از لحاظ نفسانى در آن تلاش مى كنند تا دين را به هر صورت كه مى خواهند بپيمانند و به آن تغيير شكل دهند و آن را تحريف كنند، و از لحاظ سلوكى دين را از زبان آن سوتر نمى برند و رؤياهاى آن را به