تفسیر هدایت

صفحه ى 615

كردن از آن است، همچون سنت رسول اللَّه، و اصل سنت، استمرار و دوام داشتن است.

[موعظة]: چيزى است كه دل را نرم مى كند و انسان را به طرد كردن زشتى و انجام دادن كارهاى زيبا و نيك دعوت مى كند.

139 [تهنوا]: از وهن به معنى ناتوانى و سستى است.

140 [قرح ]: جراحت و زخم است.

[نداولها]: دولت به معنى نوبت گروهى براى رسيدن به مراد است.

141 [يمحص ]: تمحيص، پاك كردن از عيب است.

144 [محمد]: از حمد گرفته شده، و تحميد برتر از حمد و معنى آن فراگيرنده همه محامد و امور ستوده است، و تحميد مخصوص شخص مستولى بر امر در كمال است و خداوند پيامبر و دوست خود (ص) را به دو نام مشتق از نامهاى خود (محمد) و (احمد) مخصوص گردانيد.

146 [استكانوا]: اصل آن از كنية به معنى حالت بد است، و هنگامى كه گفته مى شود: «فلان بكنية» يعنى سوء نيت دارد.

147 [اسرافنا]: از حق تجاوز كرديم و به باطل رسيديم.