در روند آياتى كه در سوره حج آمد پروردگار سبحان متعال ما نامهاى نيك خود را به ما يادآورى كرد كه هر نام تازهاى را شناختيم ايمانمان به خدا و شناختمان نسبت بدو و آنچه آفريده است افزونتر شد، و هر چه شناخت انسان نسبت به آفريدگار و آفريده افزونتر شود استقامت و راست روى و هدايت او بيشتر مىشود.
آن محور اساسى كه تمام اين خطها در آن با يكديگر تلاقى مىكنند همان يكتاشناسى خدا و شناختن نامهاى نيك اوست. از اين رو آيات نخستين اين درس ديگر بار بر نامهاى خداى تبارك و تعالى تأكيد كرد كه بر بندگان واجب است آفريننده اين عالم هستى و پديدآورنده اين زندگى را بشناسند، ولى آنان نمىتوانند حق قدر خدا را با مقايسه با آفريدگانش دريابند و اندازه گيرند.
براستى، خدا نه تنها با نظاير ما سنجيده نمىشود بلكه حتى با آن نيروهاى فراتر از ما همچون فرشتگان و رسولان نيز سنجيده نمىشود، جز اين كه پارهاى از مردم كه خدا را نمىشناسند و حق قدر و مقام در نمىيابند ذات متعال او را با گردنكشان و طاغوتها مىسنجند و آن موجودات را مىپرستند، و از جمله مردمى هستند كه فرشتگان را براى خدا شريك مىسازند و روى به آنها مىآورند، و برخى نيز هستند كه او را برابر با رسولانش مىنهند.
در واقع خداست كه از فرشتگان و از مردم فرستادگانى بر مىگزيند كه