تفسیر هدایت

است، يا صفات اين گروه متمايز بشر كه همان مؤمنان باشند.

آرى، ولى پرسشى درباره رابطه موضوعات اين سوره با اين چهارچوب كلّى باقى مى‏ماند. بگذاريد نخست خلاصه‏اى از آن موضوعات را ياد كنيم.

1- مراحل آفرينش انسان. (آيات 12- 16) 2- اين كه حركت خورشيد و ماه و وجود باران و كشت و ميوه‏ها و چارپايان، همه اينها به زندگى بشر خدمت مى‏كند. (آيات 17- 22) 3- تكذيب قوم نوح نسبت به پيامبران، و همچنين بسيارى از مردم قرنهاى بعد از آنان كه خدا به سبب استكبارشان آنها را هلاك كرد. چنان كه فرعون و همراهانش را هنگامى كه پيامبر خود، موسى بن عمران را تكذيب كردند به هلاكت رساند. (آيات 23- 48) 4- پروردگار مريم صديقه و پسر گرامى او را پناه داد، و به پيامبران امر كرد چيزهاى پاكيزه را بخورند و به كارهاى شايسته اقدام كنند. (آيات 49- 52).

5- كافران به نعمتهاى الهى فريفته شدند و سرانجامشان دوزخ بود.

(آيات 53- 56) 6- صفات نمونه مؤمنان. (آيات 57- 62) 7- پاداش كافران در دنيا. (آيات 63- 91) 8- موقعيّت پيامبر نسبت بدين پاداش. (آيات 92- 98) 9- عذاب كافران در آخرت. (آيات 99- 115) 10- مناظرى از روز قيامت، و پاداش مؤمنان در آن روز. (آيات 116- 118) و شايد پاسخ زير را بر اين پرسش نيز بيابيم كه تنها رابط ميان اين موضوعات و چهار چوب كلّى آن نيست بلكه همچنين رابط ميان موضوعات ساير سوره‏هاى كريم قرآن و چهارچوبهاى كلى آن است و آن پاسخ اين است: قرآن فقط دعوت به اصلاح نيست، بلكه خود همان اصلاح است، و تنها تشخيص پزشك نيست، بلكه داروى بيمار، و شفاى فورى است، و براستى پرتو و نور هدايت است.