گشتند. مگر آنان نبودند كه بندگان خدا را كه آنها را به خدا مىخواندند به باد مسخره گرفتند- و با آن سخريه- ياد خدا را فراموش كردند؟! پس آن مؤمنان به سبب شكيبايى و صبرشان برندگانند. (آيات 102- 111) پيداست كه روند سوره- پس از اين- حالت به تأخير افكندن كردار شايسته و اصلاح را در نفس كه آخرين گردنه در راه ايمان است درمان مىكند.
پس اگر پرسندهاى از چنان مردمى بپرسد: چه قدر در دنيا درنگ كرديد؟
حساب زمان درنگ خود را نمىدانند، ولى آن را يك روز يا بخشى از يك روز مىشمارند. آرى، (در قياس با زمان آخرت) اندكى در دنيا درنگ كردهاند، امّا خود اين را نمىدانند و گرنه چرا زندگى آخرت خود را خوار و بىمقدار انگاشتند.
(آيات 112- 114) همچنين قرآن بيهوده انگارى و پوچ شمردنى را كه پيروانش مىپندارند زندگى بىهدف است درمان مىكند و به آنان يادآور مىشود كه به زودى براى حسابرسى به نزد پروردگارشان باز مىگردند، و ذات متعال پروردگار است كه حكمرواى بر حق است، پس بيهودگى و پوچى و سرگرمى و بازى در آفرينش وجود ندارد.
پروردگار ما را ياد آور توحيد مىشود، و اين كه حساب مشركان نزد پروردگارشان دشوار است و آنان رستگار نمىشوند. اين سوره با گشودن در توبه و دعا به درگاه خدا كه مهربانترين مهربانان است پايان مىيابد.