خانههاى مسلمانان با ما سخن گفتند، آيات اين درس از ضرورت نگهدارى و حراست ظاهرى آن خانهها در برابر ورود بيگانگان با ما سخن مىگويند، زيرا (چنان كه پيامبر (ص) گويد): خانهها حرم انسانند. پس نبايد كسى كه صاحب خانه نيست جز با كسب اجازه و به دست آوردن موافقت ساكنان خانه بدان وارد شود، و پيش از ورود ناگزير بايد نام خدا را كه بدان انس و الفت دارند بر زبان آورد و به بانگ بلند بگويد تا اهل خانه صاحب صدا را بشناسند، و پس از آن به سلام آغاز كند، و اگر پاسخى از اهل خانه نشنيد بايد به همان جايى بازگردد كه از آن آمده و به زور وارد خانه نشود و كبر و بزرگ نمايى و علاقه به گناهكارى او را وادار به ورود قهرى نسازد زيرا چنان ورودى از جانب او نه تنها تجاوز به اهل آن خانه است بلكه تجاوز به تمام جامعه محسوب مىشود.
[23] «إِنَّ الَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ الْغافِلاتِ الْمُؤْمِناتِ لُعِنُوا فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ- كسانى كه به زنان پاكدامن و بىخبر از فحشا و مؤمن تهمت زنا مىزنند، در دنيا و آخرت لعنت شدهاند و برايشان عذابى است بزرگ.»
ممكن است زنى در لانه فساد و مظانّ زنا كارى باشد، چنين زنى مسئوليّت اين تباهكارى را تحمّل مىكند، همچون زن زيورنماى بىحجابى كه از اين خانه بدان خانه مىرود، و حركات ولنگارانه شبههآميزى مىكند، خود را در دايره اتّهام قرار مىدهد و موجب مىشود مردم بر ضدّ او سخنانى بگويند.
امّا زنى كه از اين تهمت بىخبر و از مظانّ آن دور است بايد به نيكوترين صورت محترم داشته شود، و هر كس وى را متّهم كند در دنيا ملعون است، يعنى از خير به دور و نزد مؤمنان مطرود است، و در آخرت نيز ملعون است و خدا او را از رضوان خود دور مىكند و به عذابى بزرگ گرفتارش مىسازد.