به نحو هميشگى مقدور نيست، آن گاه جوانى هيجان اين غريزه در وجود او استمرار مىيابد به شريك زندگى خود قناعت نمىورزد، و هر چند جنس مخالف فتّان و دل انگيز باشد اقناع نمىشود، بلكه به گودال موارد نادر و غير طبيعى سقوط مىكند و سپس به دامان مخدّرات، اين ژرفناى وخيمى كه آينده تمدّن بشرى را تهديد مىكند، فرو مىغلتد.
بر انگيختن هيجانهاى جنسى در همين حدّ مفاسد خود متوقّف نمىشود و بدان بسنده نمىكند، و در اين خصوص آثارى خطرناكتر نيز وجود دارد ... مگر نه آن كه بر انگيختن غرايز جنسى بزرگترين تيشهاى است كه شيطان به ريشه و اساس خانواده مىزند و موجب شيوع اختلافات خانوادگى و رواج طلاق و زنا و افزون شدن فرزندان حرامزاده و در نتيجه تباه كردن نسل آينده مىشود؟
پس چه نعمت بزرگى است كه اسلام با تحريم نگريستن به بيگانه و پاكسازى محيطهاى عمومى از گزند تيرهاى ابليس به بشر ارزانى داشته است؟! «إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِما يَصْنَعُونَ- زيرا خدا به كارهايى كه مىكنند آگاه است.»
پس اگر كسى از چنگ قانون بگريزد، يا حكمران از پيگرد او عاجز باشد، در واقع نمىتواند از نظر خداوندى كه از وضع آن كه طبق قانون رفتار مىكند يا با آن مخالفت مىورزد آگاه است، چه در ظاهر و چه در باطن پنهان بماند و بگريزد.
پس براى انسان بهتر آن است كه و جدان خود را نگهبان و مراقب اعمال خويش سازد، تا خدا به خشم نياورد كه سزاوار عذاب گردد.
[31] «وَ قُلْ لِلْمُؤْمِناتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصارِهِنَّ وَ يَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ- و به زنان مؤمن بگو كه چشمان خويش فرو گيرند و شرمگاه خود نگهدارند ...»
زيرا مسئوليّت ميان مرد و زن مشترك است. ولى ملاحظه مىكنيم كه خداوند وقتى حجاب را واجب مىسازد آن را بر زن واجب مىسازد، و هنگامى كه به فرو گرفتن چشم امر مىكند نخست به مرد فرمان مىدهد، زيرا نگريستن مرد به زن بيشتر بر انگيزنده فتنه است تا نگريستن زن به مرد. و شايد ديدگان زن و نگاههاى