زيرا اين هر دو امر در نگهدارى مرد يا زن از زناكارى به هم كمك مىكنند، مگر نه آن كه آغاز زنا همانا يك نگاه دزدانه است؟!
«وَ لا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا ما ظَهَرَ مِنْها وَ لْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى جُيُوبِهِنَّ- و زينتهاى خود را جز آن مقدار كه پيداست آشكار نكنند و مقنعههاى خود را تا گريبان فرو گذارند ...»
اين بخش از آيه حجاب شرعى را كه واجب است زن مسلمان مراعات كند، بيان مىكند. و اين حجاب چنان كه بعضى فقيهان آن را تفسير كردهاند، و در احاديث آمده اين است كه واجب است زن تمام پيكر خود را بپوشاند بجز چهره، و دو كف دست و دو قدم و سورمه چشم و حنا و انگشترى كه ظاهر ساختن آنها جايز است، وانگهى بر زن واجب است كه روسرى يا مقنعهاى بپوشد كه سينه و گردن را بپوشاند.
در حديثى از ابى عبد اللَّه صادق- عليه السّلام- كه يكى از يارانش از او پرسيده آمده است كه: (راوى) گفت: به حضرتش گفتم: مرد كدام بخش از اندامهاى زنى را كه محرم او نيست مىتواند ببيند؟ فرمود «چهره و دو كف دست و دو قدم». «16»
زن در دوره جاهليّت نيز روسرى مىپوشيد، ولى زينت خود را بر مردان آشكار مىكرد، بدين گونه كه روسرى را پشت گوش خود مىافكند، تا گوشوارههايش آشكار شود، و گردن و گلو و قسمتى از سينه خود را نيز آشكار مىساخت و در نتيجه زيباييها و جذابيّتهاى خود را نمايش مىداد. آن گاه اين آيه آمد كه به زنان مؤمنان دستور مىدهد مقنعه بپوشند به گونهاى كه موى و گوشها و گردنها و سينههايشان پيدا نباشد. در روايتى پشت در پشت از امام ابى جعفر باقر
16- همان مأخذ، ص 589.