[26] «الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرَّحْمنِ- فرمانروايى در آن روز- براستى- از آن خداى رحمان است ...»
با وجود آن كه فرمانروايى همه وقت و در هر حال از آن خداست، امّا در روز قيامت فرمانروايى خدا به صورتى آشكارتر و بزرگتر جلوهگر مىشود، و آيات در اين مورد صفت رحمت و مهربانى الهى را ياد آور شدهاند، نه صفت خشم را، براى آن كه اشاره كنند در آن هنگام كه نيرو و قدرت نامحدود پروردگار جلوهگر مىشود، روند مطلب قرآن به ما اميد رحمت گسترده او را مىدهد، ولى ما را از اين كه فرصت را از دست دهيم و از مهربانى او استفاده نكنيم بر حذر مىدارد، و انسان چقدر بايد بدبخت باشد كه بهرهجويى از مهربانى خدا را كه همه چيز را در برگرفته است از دست بدهد؟! «وَ كانَ يَوْماً عَلَى الْكافِرِينَ عَسِيراً- و براى كافران روزى دشوار خواهد بود.»
وقتى انسان به رحمت و مهربانى خدا مىنگرد اميد و آرزوى او مىافزايد، بدان درجه كه تصوّر مىكند نزد خدا عذابى وجود ندارد، و او همه مردم را به بهشت گسترده خود وارد خواهد كرد.
ولى وقتى بشر به نافرمانيهاى خود، و مخالفتش با پروردگار خويش مىانديشد، احساس مىكند كه هر عذابى در حقّ او اندك است، از اين رو معادلهاى قرآنى را در گفتار خداى تعالى مىيابيم كه: «الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرَّحْمنِ- فرمانروايى در آن روز- براستى- از آن خداى رحمان است» از يك سو و «كانَ يَوْماً عَلَى الْكافِرِينَ عَسِيراً- و براى كافران روزى دشوار خواهد بود» از سوى ديگر. و اين معادله توازن روانى ميان مهربانى و خشم است كه واجب است بر رفتار انسان منعكس شوند.