كه قرآن را بدو سفارش مىكنند گوش بسپارد؟ قلب او تقريبا از خود بيخود مىشود- مىگوييم قلب او تقريبا از خود بيخود مىشود، از بيم آن كه مبادا حقّ كتاب پروردگار خود را نپرداخته باشد.
پيامبر خدا (ص) مىگويد:
«قرآن هدايت از گمراهى، و روشنگرى از نابينايى، و بازگشت از لغزش، و نور از تيرگى، و پرتوهايى از نو پديدها، و باز دارنده از هلاك و نابودى، و رهيابى از كجروى، و بيان آزمونها، و رسيدن از دنيا به آخرت است، و در آن كمال دينتان وجود دارد، و هيچ كس از قرآن روى نتابد مگر آن كه به سوى دوزخ روان شود». «14»
و امام صادق- عليه السّلام- گويد:
«قرآن را، قرآن را بپاييد! همانا روز قيامت آيه و سوره قرآن مىآيد تا هزار مرتبه و جايگاه را (در بهشت) به تصوّر آرى، و مىگويد: اگر مرا نگاه مىداشتى تو را بدانجا مىرساندم». «15»
پس آيا به قرآن برمىگرديم و در بهشت بدان درجات بلند، و رستگارى و سعادت در دنيا مىرسيم؟ اميدواريم خدا ما را بر آن توفيق دهد.
[31] در آيات گذشته از رهبرى مخالف با پيامبر در اجتماع سخن رفت كه همان از سببهاى دور كردن مردم از ارزشهاى رسالتى است كه در وحى الهى نمودار مىشود، و اكنون اين آيه بدان امر با تأكيد تصريح مىكند كه اين سنّت الهى كه بايد قلّه و اوج حق باشد همان رهبرى مكتبى است و، در واقع باطل را نيز قلّه و اوجى است كه همان رهبرى باطل است، و انسان در ميان اين و آن راه خويش را خود بر مىگزيند.
«وَ كَذلِكَ جَعَلْنا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا مِنَ الْمُجْرِمِينَ- اين چنين هر پيامبرى را از ميان مجرمان دشمنى پديد آورديم.»
14- همان مأخذ، ص 14. [.....] 15- همان مأخذ.