استكبار در دنيا، اهانت در آخرت است. حتى در حديث آمده است كه خدا مستكبرين را در آخرت به صورت مورچه به محشر مىآورد كه مردم بر سر آنها پاى نهند.
در اين جا مىگويد: «عذاب دردآور»، زيرا آن كه استكبار مىورزد از آيات خدا اعراض مىكند و اين به سبب التذاذ از شهوات دنياست. جزاى اين عمل درد كشيدن در قيامت است، زيرا جزاى هر عملى از جنس همان عمل است.
[8] در مقابل اين جزاء سخن از جزاء مؤمنان به ميان مىآيد:
«إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَهُمْ جَنَّاتُ النَّعِيمِ- نصيب آنان كه ايمان آوردهاند و كارهاى شايسته كردهاند باغهاى پر نعمت بهشت است.»
اين پاداش اين است كه از نعمتهاى دنيايى در راه خدا انفاق كردهاند.
[9] ولى فرق است ميان نعمت دنيوى و نعمت اخروى، نعمت اخروى جاويدان و فناناپذير است.
«خالِدِينَ فِيها وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا- در آن جا جاويدانند. وعده خدا راست است.»
دليل بر صدق وعده خدا عزت و حكمت اوست، زيرا كسى كه وعده خود خلاف مىكند، از تحقق بخشيدن به آن عاجز است و خداى تعالى را عجز نيست كه همه قدرت و علو است.
«وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ- و او پيروزمند و حكيم است.»
نيرومند و تواناست.
كسى كه وعده خود خلاف مىكند يا به علت جهل است. مثل اين كه كسى به برادر خود وعدهاى دهد ولى چندى بعد متوجه شود كه نمىدانسته كه اداى آن از عهده او بيرون است و حال آن كه خدا هم پيروزمند است و هم حكيم. و علمش بر همه چيز غلبه دارد.
[10] از نشانههاى عزت و قدرت او ابداع و متانت است كه در همه مخلوقات او متجلى است.