زمين گويند و در اين جا مقصود موريانه است.
[منسأته]: آن عصاى بزرگى است كه با آن گله را به اين سو و آن سو رانند. و در اين جا مراد عصاى پادشاهى است زيرا كه سليمان سلطان بود.
16 [سيل العرم]: سيل شديد.
[خمط]: هر درختى كه خار داشته باشد و مراد در اين جا امور تلخ و زشت است.
[اثل]: اثل درختى است كه ميوه خوردنى ندارد.
محور سوره سبأ علاقه و ارتباط انسان است به تمدن، زيرا آيات اين سوره نخست قصه خاندان داود است كه از پادشاهى براى آباد ساختن زمين و اصلاح مردم و سپاس خدا بهره گرفتند. سپس به ذكر قصه سبا و قراء ديگر مىپردازد كه از حيث كشاورزى پيشرفت بسيار كرده بودند و خدا نعمتهاى خود را به آنان ارزانى داشته بود ولى آنان به جاى شكر نعمت، كفران نعمت كردند و در جاهليت خويش غوطهور باقى ماندند.
از اختلاف اين دو قصه درمىيابيم كه قدرت و قوت در اسلام ذاتا نه چيزى نيكو است و نه نكوهيده. نحوه بهرهگيرى انسان از اوست كه آن را موصوف به خير مىكند يا منسوب به شر. به عبارت ديگر اگر از آن استفاده نيكو كند خير است و اگر آن را در بدى و شر به كار برد شر است.