در حديث منقول از امام صادق- عليه السّلام- آمده است كه گفت:
«بپرهيزيد از آنچه در پيش روى داريد از گناهان، و آنچه به دنبال خود داريد از مجازات». «21»
«لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ- شايد بر شما رحمت آرند.»
پس اگر از عذاب با دورى جستن از نافرمانيها ترسيديد و پرهيز كرديد، بيگمان اين پرهيز فرصت رحمت خدا را براى شما تأمين و فراهم مىكند.
[46] امّا آنها به سبب جهل خود نسبت به پروردگارشان از اين فرمان روى مىتابند و از آياتى كه با درنگ و تأمل بر آنها مىخوانى و همه از ضرورت تقوا و پرهيز سخن مىگويند، سود نمىجويند.
«وَ ما تَأْتِيهِمْ مِنْ آيَةٍ مِنْ آياتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كانُوا عَنْها مُعْرِضِينَ- و هيچ آيهاى از آيات پروردگارشان برايشان نازل نشود جز آن كه از آن اعراض كنند.»
و آيا اين آيات به كسى كه از آنها روى بگرداند، سودى مىرساند؟
[47] سياق مطلب از روى گرداندن ايشان از آيات پرهيز و تقوا، و بهانههايى كه در برابر كسى كه آنان را بدان فرمان مىدهد مىتراشند، مثالهايى مىآورد. پس هنگامى كه به آنها فرمان مىدهند كه بر فقيران انفاق كنند، مىبينى ادّعا مىكنند كه به راستى خدا- سبحانه و تعالى- برخى از مردم را توانگر و برخى را تهيدست، بعضى را سرور و آقا و برخى را بنده آفريده است، پس شايسته نيست براى از ميان بردن فاصله بين اين طبقات، يا تحقق بخشيدن به برابرى ميان مردم كوشيد. بدين سان در هر عصرى اختصاص دادن خيرات را به خود توجيه مىكنند.
مستكبران ادّعا مىكنند كه عقب ماندگى كشورهاى مستضعف و عقب نگهداشته شده وضعيّتى است كه از سوى خدا بر آن بلاد فرض و واجب آمده و پيشرفت اقتصادى اينان تنها نتيجه همّت خود اينان است، و طبقات توانگر و شادخوار ادّعا مىكنند كه توانگريشان حاصل كار و كوشش شخص آنهاست امّا فقر و بينوايى ديگران از جانب خداست.
21- نور الثقلين، ج 4، ص 389.