خدا اين توانايى را به اهل بهشت داده است، و در آيهاى كه پيشتر گذشت گفته است: «وَ لَهُمْ ما يَدَّعُونَ «50» در آن جا هر چيز بخواهند براى آنان فراهم است» «51»
و در قصّه سليمان گويد:
«قالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِنْدَهُ- و آن كس كه از علم كتاب بهرهاى داشت گفت: من پيش از آن كه چشم بر هم زنى، آن را در نزد تو مىآورم. چون آن را در نزد خود ديد ...». «52»
بدين سان به مجرّد آن كه اهل بهشت چيزى را بخواهند به اذن خدا آن را نزد خود مىيابند، همچنين به مجرد آن كه خليفه، سليمان تخت بلقيس را خواست، آن را نزد خود يافت.
[83] در پايان اين سوره و پس از آن كه قرآن پروردگار ما را به آنچه از قدرت و علم سزاوار اوست توصيف مىكند، ذات او را از هر نقص و ناتوانى و نيازمندى منزه مىداند و مىگويد:
«فَسُبْحانَ الَّذِي بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْءٍ- منزه است آن خدايى كه ملكوت (اساس هستى) هر چيزى به دست اوست.»
آيا آثار فقر و نيازمندى و ناتوانى را در هر چيز نمىبينى؟
در واقع اين گواه بر مملوك بودن آنها براى مالك بىنياز مقتدرى نيرومند است، و همچنين همه چيز گوياى اين حقيقت است كه پروردگار سبحان ما منزّه و مبارك و متعالى است. وقتى قدسيّت و قدرت و حكمت پروردگارمان را دانستيم به رستاخيز ايمان مىآوريم و هر چه شناخت آدمى نسبت به پروردگار خود افزون شود ايمانش به روز قيامت افزون مىگردد.
«وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ- و همه به سوى او بازگردانده مىشويد.»
50- همين سوره، آيه 57. 51- يعنى به محض اراده كردن چيزى، آن را در تصرّف خود دارند- م. 52- النّمل/ 40.