انسان به برخى نخهاى واهى (تار عنكبوتى) چنگ در مىزند، و آن ريسمان محكمى را كه ناگزير بايد بدان دست در زند رها مىكند. آيات قرآن به ما يادآورى مىكند كه مدبّر آسمانها و زمين همانا خداوند است، پس اوست كه از شب مىكاهد و به روز مىافزايد و از روز مىكاهد و به شب مىافزايد، و خورشيد و ماه را رام كرده است، و به راستى ملك و دارندگى از آن اوست، پس چرا ما او را نخوانيم، در حالى كه كسانى كه آنها را شريكان (خدا) مىخوانند حتى به اندازه پوسته نازك رويه هسته خرما چيزى ندارند. به طبع به هنگام سختى، آن جا كه بشر ناتوانى حقيقى خود را احساس مىكند، اين شريكان ساختگى ذرّهاى نمىارزند و نداى كسى را نمىشنوند، و اگر هم بشنوند پاسخى نمىدهند.
امّا روز قيامت اينان شفاعت كسى را نمىكنند، زيرا منكر آنند كه مشركان آنان را شريك خدا پنداشته بودند. آن گاه پروردگار ما اين حقيقت را تأكيد مىكند و مىگويد:
«يا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّهِ وَ اللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ- اى مردم همه شما به خدا نيازمنديد و خداست كه بىنياز ستودنى است»، «18» زيرا مىتواند در مدّتى كمتر از چشم برهم زدنى همه شما را نابود كند و به جاى شما مجموعه بشرى تازهاى به وجود آورد.
18- همين سوره فاطر/ 15.